Het heilige der heiligen

Beste mensen,

Na een moeizame start vanmorgen vroeg, we zijn nog steeds aan het acclimatiseren, hebben we ontbeten op de vijfde verdieping met uitzicht op licht besneeuwde bergtoppen. Het is een indrukwekkend gezicht.
Om 10 uur vertrokken we naar de Jokhang Tempel, dit is voor Boeddhisten werkelijk het heilige der heiligen zoals dat Mekka is voor de moslims en Rome/de Sint Pieter voor katholieken.
De overheid heeft deze tempel geplaatst op de lijst met belangrijke culturele relicten. Onze vrouwelijke Tibetaanse gids genaamd Kalsang legt met veel passie aan ons uit de betekenis van de vele goden die het boeddhisme heeft. Omdat wij geen boeddhisten zijn mogen we het centrum, de heiligste plek, van de tempel niet betreden. De rondgang door de tempel mag uitsluitend in de richting van de wijzers van de klok. Fotograferen is "strictly forbidden".
De tempel is stampvol met Tibetaanse mensen die al biddend met hun rozenkrans en of gebedsmolen de rondgang doen terwijl zij vele offers brengen aan de goden: geld, olie (waar de kaarsen op kunnen branden) en boter. Over geld gesproken: op enig moment kijkt Marjan door een gat in een hekwerk en ze ziet daar monniken die hele grote zakken geld omkeren en aan het tellen zijn.
Kalsang legt op mijn verzoek uit hoe de rosaria/rozenkrans gebruikt wordt. Immers, ik als katholiek wil weten wat de verschillen en of overeenkomsten zijn. En wat blijkt veel parallellen. Ik wil er een kopen en dan blijkt als ik een fraai exemplaar uitzoek dat de kosten wel erg hoog zijn Yuan 3500 en dat is omgerekend ruim euro 400. Voor die prijs schijnt dit exemplaar wel van een heel bijzondere houtsoort te zijn en niet als minste, hij wordt door een monnik gewijd! Toch adviseert Kalsang mij naar een andere tempel met haar te gaan waar de rozenkrans goedkoper is. Een goed advies is veel waard!

Zo rond de klok van enen is de rondleiding afgelopen en zoeken we een koffiebar en zowaar we vinden een Italiaanse. We laten ons de cappuccino en de tiramisu goed smaken. Weet dat Chinezen en ook Tibetanen geen koffiedrinkers zijn.

Nico en ik ontfermen ons over het uitpakken van de 4 fietsdozen.
Onder grote belangstelling van geïnteresseerde Tibetanen constateren we dat de fietsen het vele gooien en smijten op verschillende luchthavens goed hebben overleefd. Vlot de sturen rechtgezet, de zadels op hoogte en de pedalen gemonteerd en na een kort proefritje blijken alle functies goed te werken. Fluitje van een Yuan-cent.

Vandaag is het licht bewolkt en de temperatuur is op zijn hoogst 19 graden geweest. Een lange broek en een dun truitje is voldoen.

Inmiddels heeft het avondeten ons goed gesmaakt en drinken we verse gemberthee. Alcohol hebben we voor langere tijd in de ban gedaan.
We beginnen een beetje te wennen aan de hoogte, we hebben geen hoofdpijn meer en de misselijkheid bij Marjan is verdwenen.
Het naar de vierde verdieping lopen waar onze kamer is doen we nog steeds met het tempo van een 80 jarige. We zien dit maar als een oefening voor latere jaren.

Het is hier in Lhasa nu vrijdag 3 mei om 20 uur. We gaan slapen omdat we slaap moeten inhalen, als dat al mogelijk is.

Groetjes,

Marjan en Ton