Een lange dag ...

Zondag, 26 mei 2013

We worden om zes wakker van het hevige onweer in de bergen. als we naar het balkon lopen dan zien we niks: we zitten volledig in de wolken, bergen en het dal zijn onzichtbaar. Elektriciteit hebben we ook niet, zoals vaker deze reis. Zo ineens gaat het licht en de koeling weer aan en kunnen we de badkamer gebruiken. We vertrekken om 9 uur na het ontbijt. Op voorstel van Fritz van de Fietstoerist bezoeken we eerst het eeuwenoude dorpje Bandipur. Het is een fraai gehuchtje dat op een soort erfgoedlijst staat zodat het voor ons nageslacht bewaard kan blijven. Het is er zo rustig en even waan ik mij in een soort tijdmachine die mij een paar honderd jaar terugplaatst. Een indrukwekkende ervaring om hier te zijn. We drinken koffie en genieten van alles wat langskomt. Ook van de vrouwen die zonder aanwezigheid van mannen een huis aan het bouwen zijn! Dit beeld dwingt respect af.
Verder vertelt Fritz dat we na vandaag niet naar een bergdorpje fietsen omdat door de zware regen van afgelopen nacht de weg onbegaanbaar is geworden.

We beginnen na de koffie aan een zware afdaling met een nat wegdek, veel zand en grind en veel "plakken" asfalt. We komen allemaal veilig beneden. Na de afdaling gelijk weer een klim. Het kan niet op vandaag, maar gelukkig is het nog steeds zwaar bewolkt en we hebben geen last van de sterke zonneschijn.

We stoppen bij een restaurant voor de lunch. Voor de afwisseling geen Nepali food, maar we bestellen een hamburger veg(egetarisch) en een met spinazie. Een cola, niet te koud drinken, gebruiken we om eventuele maag- darmstoornissen preventief te bestrijden. Het is al half drie en we moeten nog ruim 50 km (van de 90) en de zon is maximaal aanwezig. We zijn goed ingesmeerd met factor 50 en m'n oren, neus krijgen een speciale behandeling met factor 80.
Ik wacht niet tot iedereen klaar is om te vertrekken in de hitte en stap op de fiets en begin te rijden. Water en eten heb ik voldoende bij mij. Onderweg zie ik fantastische vergezichten met rijstvelden en bananenplantages met hier en daar een woninkje. Nepalezen begroetten mij vriendelijk, mannen, vrouwen en kinderen met: namaste (spreek uit: naaamasteee). De vertaling van deze begroeting luidt tegenwoordig "hallo, goedendag" maar de oorspronkelijke betekenis is: ik buig mijn hoofd voor u. Menig Nepalees vouwt bij de begroeting ook zijn handen voor de borst en maakt een lichte buiging met het hoofd naar beneden. Daar komen wij aan met hoi en doei of zoals de jeugd zich uitdrukt " laaaterrr.
Ik fiets gestaag door maar door de vele beklimmingen ligt mijn tempo laag (gemiddeld 10 km). Na drie uur rijden stop ik bij een bushalte om even in de schaduw uit te rusten. Een notenreep met veel water vullen de reserves weer aan. Ik praat wat met Nepalezen die op de bus wachten en een van hen spreekt vloeiend Engels, toch makkelijk. Er is veel interesse voor NL en ze vinden het vreemd dat een groot deel van NL onder water ligt.
Ik vervolg mijn weg. Het is erg druk, veel bussen, auto's en motoren die allemaal veel, veel uitlaatgassen produceren. Ook begint het licht te schemeren. Ik zie op m'n navigatie dat ik nog een uur de tijd heb om aan te komen bij het hotel voordat de zon ondergaat. De weg wordt slecht en gedurende een km of 7 is het stuiteren geblazen. Een weg met alleen maar stenen. Poing, pang en ping zijn de geluiden die de stenen maken als deze onder m'n wielen wegspringen. Soms word ik bekogeld door een steen die bij een wiel van een ander voertuig wegspringt.
Als Pokhara nadert is de schemering daar, sommige auto's rijden al met licht. Ik ben moe en geïrriteerd van de stank, het stof, de gaten in de weg, het onvoorspelbare weggedrag van andere verkeersdeelnemers en de verschrikkelijke herrie van voertuigen en claxons. Ik wil er eigenlijk mee stoppen maar houd nog nog even vol. Ik moet in Pohara, het eindpunt fietsend aankomen.
Gelukkig zijn de batterijen van m'n navigatie nog voldoende geladen en kan ik de weg goed aflezen terwijl ik door de stad rijd Het laatste stuk fietsen ervaar ik alsof er geen eind aan komt. Gelukkig is het tegendeel waar.
Ik kom Nico tegen die gestrand is omdat hij niet het track op z'n navigatie heeft staan. In de beginnende duisternis toch een lastig probleem. Samen rijden we naar het hotel dat we met enige moeite vinden.

In de lounge worden we met witte zijden sjaaltjes omhangen, als teken van welkom, en krijgen we een glas mango-juice. Dat smaakt.

We kunnen ook niet wachten om een lekker biertje te drinken. We drinken het bier met het gevoel alsof een engeltje op je tong ........ Daarna aan tafel, ondanks dat we vies en stoffig zijn, dat zijn we tenslotte allemaal.
Nadat we vele belevenissen hebben uitgewisseld en het eten ons gesmaakt heeft gaan we naar onze kamers. Ter plekke laat ik alle kleren vallen en loop zo de douche in. Een perfecte badkamer, met functionerende kranen, toilet, bidet en een goed regelbare watertemperatuur.
Marjan en ik vallen als een blok in slaap in de wetenschap dat we morgen rust hebben. Even niet fietsen, geen tassen inpakken, geen water inkopen enzovoorts .........

Liefs van ons beide,

Marjan en Ton