Van frustratie naar inspiratie

Shigatse Zondag 12 mei 2013


Titel van frustratie naar inspiratie
8.45 u vertrokken naar Resa waar we bij een Tibetaanse familie gaan overnachten
Bij opstaan om half zeven zegt mijn geest dat ik ga fietsen maar m'n lichaam wil niet
Enige frustratie maakt zich van mij meester, ik wilde dit toch zelf en wat zeur ik toch

Uitgebreid ontbeten en met Amerikanen gebabbeld, wat zij doen met de bus doen wij met de fiets
Stad uit en veel wind, het wordt een tocht van 95 km

De hele dag klimmen en dalen
KMS trekken onder mij weg, soms tergend langzaam omdat er weer een beklimming aankomt en de wind die aantrekt tot kracht 6
Ik besluit mn eigen tempo te rijden wat inhoudt dat ik uiteindelijk 80 km alleen in een desolate omgeving fiets.
Ik zie hoge kale bergen, hier en daar een verloren sneeuwveldje, vele schaapskuddes, kuddes met geiten, kk die weer hello roepen, armoedige huizen, miljoenen plakkaten stront die liggen te drogen om later als brandstof voor de kachel te dienen, gaten in de weg, veel onderdelen van voertuigen die ze verloren zijn.
De etappe is erg zwaar, ik worstel mij door de laatste km s waarbij de wind nog eens stevig aantrekt. Soms moet ik afstappen omdat m'n benen niet meer kunnen en m'n longen onvoldoende zuurstof opnemen en m'n hartslag de rode grens duidelijk overschrijdt. Ik wil niet opgeven, ik doe dit immers niet voor niets.
Als ik bij de Tibetaanse familie aankom sta ik eerts tien minuten op adem te komen, parkeer ik m'n fiets en val als een blok op een bank neer vlakbij de met gedroogde stront gestookte kachel. Na een half uur besef ik weer waar ik ben, ik ben weer in staat om grote mokken met thee te drinken met aansluitend gebakken rijst.
Onderling bespreken we de ontberingen van vandaag. De techneuten in het gezelschap waarderen deze etappe met veel klimmen en de zware wind zonder overdrijven op het dubbele van het feitelijk aantal km's, dus zo'n 200 km.
Om half tien zoeken we onze "slaapkamer", het karakter is uiterst primitief, nadat we "free toilet" hebben gedaan, dat betekent gewoon poepen en plassen in het veld rond dewoning, kruipen we letterlijk onder de wol. De dekbedden zijn zwaar en dik en moeten ons vannacht tegen de vorst beschermen. De slaapkamer heeft geen verwarming en de kozijnen en ramen kieren en zorgen, voor meer dan wenselijk is, voor frisse lucht. Buiten is het kraakhelder en de storm giert om het huis. Nadat het flauwe schijnsel van het peertje is gedoofd vallen we als een blok in slaap.
Als ik s nachts even wakker wordt van de springveren in het "matras" zie ik dat de sterren aan de hemel staan en besef ik dat ik vandaag zo n 100 km heb zitten beulen .....

Groet, Ton en Marjan